MC-ASOM

Tijdje geleden heb ik weer eens voor de afwisseling ongewild stil gestaan met mijn zijspan, de blauw-witte Alfa Romeo die ik straks haast 30 jaar heb en waar we zo veel avonturen en verre reizen mee hebben beleefd. De teller staat onderhand op 260.000 km en mag best nog wat verder oplopen. Naast al zijn geweldige eigenschappen heeft hij soms last van wat onhebbelijkheden en ik vraag me wel eens af of daar ooit een keer een einde aan komt.  Ik hoop en denk het niet …. De tijd zal het leren maar in ieder geval wil ik hem nog lang houden en mee op stap gaan zolang ik dat fysiek en mentaal aan kan. En daar ziet het gelukkig wel naar uit.

Afgelopen najaar was ik op de draaibank wat aan het stoeien met een stukje hardhout, ik wilde een mooiere knop maken voor op de achteruit-hendel, maar dat viel nog lang niet mee.  Ik maakte hem hoe dan ook maar af en boorde er aan de zijkant 8 gaatjes in om daar vervolgens blauwe ledjes in te monteren. Ik voorzag hem van een RVS bevestiging en plaatste hem mooi naast de al aanwezige schakelpook als een soort bliksemafleider. Beetje 12 Volt er op en daarna gaf ik hem de functie van ‘'ontstekingsindicator”.  Vanaf nu noem ik hem maar de “Alfa Star”.

En zie, een tijdje geleden, in dit voorjaar kwam hij opeens goed van pas. En toen begon alsnog een zoekavontuur wat mij een handvol dagen heeft bezig gehouden en dat lijkt me wel weer een verhaaltje waard. Zal proberen er tegelijk een kort lesje basis-electro-storingzoeken proberen in te verwerken voor de geïnteresseerde lezer….

Ik had op een middag een meeting met John Visser bij de Liemerije (het verpleeghuis vlak bij het Ziekenhuis) waar we op hun verzoek dit jaar een zijspandag willen gaan organiseren. Nadat we onze zaken met hun hadden besproken dacht ik aan-sluitend nog wel even een lekker ommetje te kunnen maken, het was heerlijk weer.

En dus ging ik op weg voor een ritje door het Montferland en kwam uit op het drukste kruispunt in Zevenaar. Ik had rood licht en stopte en opeens sloeg de motor af. Weer starten bracht dit keer niet het resultaat wat anders altijd, maar dan ook altijd wèl werkte. Motor sloeg hoe dan ook niet aan, blok ging wel goed rond op de startmotor maar daar bleef het bij. Geen enkel teken van leven kon er af. Natuurlijk achter mij een heel claxonconcert van ongeduldige kerels die vonden dat ik daar onnodig de weg stond te versperren. 

Eerst de helm maar af en de motor naar het fietspad duwen, het was ook nog redelijk warm die middag.  Daar sta je dan met een onwillig kreng. Als een motor, een auto of zelfs een brommer weigert aan te slaan dan is het altijd één van beiden : òf geen brandstof òf geen vonk (vooropgesteld dat je gewoon wel compressie en luchttoevoer hebt en de motor nog niet algeheel verzopen is). Goed, bougie er uit, de kap er op en starten. Geen enkele vonk. En dan MOET dat dus de oorzaak zijn, zo simpel als wat. Maar waarom? Alles was toch perfect in orde?  Hij liep toch echt zoals hij nog nooit gelopen had met zijn nieuwe computergestuurde stroomverdeler? Hij stonk wel naar pure benzine maar dat is dan logisch als hij niet aanslaat. Nog een tijdje doorgaan met startpogingen en je verzuipt hem echt als een tierelier en krijgt hem dan ook mèt vonk nauwelijks meer aan de praat.

De rest van het verhaal ? De ingeschakelde ANWB Wegenwacht deed wat tot nu toe elke wegen-wachter altijd heeft gedaan en dat is eerst maar eens rond dat vreemde vehikel lopen en proberen te ontdekken waar dat orgel dan wel vandaan komt… Maar respect voor mijn bouwsel hebben ze tot nu toe altijd en allemaal getoond, daarvoor zijn ze te zeer echte liefhebbers van techniek. Ik had niet zoveel puf om op dat drukke kruispunt lang voor Jan Joker te willen staan en vroeg hem of hij mij een sleepje naar huis wilde geven. Natuurlijk wel, hij bood zelfs aan om daarna met hem in mijn garage- annex hobbyruimte samen een half uurtje naar de verdwenen vonken te gaan zoeken. Dat aanbod sloeg ik beleefd af, ik wilde hoe dan ook zelf de oorzaak zien te vinden en daarna het euvel opheffen. Dat vond hij prima en wenste me succes.

Eenmaal thuis heb ik pijnlijk nauwkeurig het ontstekingsdeel gecheckt. De recent aangebrachte

 “Alfa Star” brandde volop, dus heb ik in ieder geval stroom op de ignition-unit  (annex stroom-verdeler) en op de bobine vond ik.  Ho ho, die conclusie is veel te voorbarig! Als de “Alfa Star” brandt betekent dat alleen maar dat het punt waarop hij is aangesloten daadwerkelijk stroom voert. Of er ook echt stroom staat op alle andere vitale punten die daar mee verbonden zijn is echt heel wat anders. Dat zul je stuk voor stuk moeten checken. Een slechte verbinding of koude las zie je zo maar over het hoofd. In mijn langjarige periode van ruim 40 jaar als bedrijfselektronicus heb ik de volgende twee gouden leefregels altijd goed voor ogen gehouden en die hebben hun effect NOOIT gemist:

1:  Beter GEEN gegevens dan FOUTE gegevens.

2:  Het trekken van voor de hand liggende conclusies is o zo gevaarlijk, een mens tuint er zo maar in.

Ik besloot om alle draden die aan de vonkenfabriek mee doen resoluut door te knippen en te vervangen voor nieuw. Dat betekent dan onvermijdelijk dat meteen de mogelijke oorzaak ook om zeep wordt gebracht.  Eerst had ik nog wel ieder onderdeel apart op de werkbank getest op correcte werking en dat leverde alleen maar hele grote complimenten op. Alle slechte verbindingen (“ bloemkoolstekkers”) en gammele stukjes draad weggehaald en dat hele stuk vernieuwd en pijnlijk precies de zaak herbedraad. Een paar verdachte aansluitingen ruimde ik meteen ook maar op. En natuurlijk kwam daarna het moment van de waarheid in zicht, wat denk je…?   STARTEN en LOPEN.  Oorzaak waarom hij eerder in de week niet wilde lopen zal ik wel nooit meer vinden. En dat bevredigt natuurlijk voor geen ene meter.  Dat betekent eigenlijk dat hij dat zomaar weer een keer zou kunnen doen, hoewel ….      En valt daar mee te leven?  Ik moet nu eerst weer een aantal honderden kilometers maken om het vertrouwen terug te krijgen, want dat heeft wel degelijk een deuk opgelopen. Ik ken plaatsen waar ik voor geen goud dit soort pech zou willen krijgen. Wat denk je van een of andere langere, donkere, vieze tunnel ’s avonds laat?  En de “Alfa Star” kwam in zoverre goed van pas dat hij mij direct vertelde of op de vitale plaats wel of geen stroom staat. Mijn zoon Tom vroeg later zo terloops of dat nieuwe blauwe ding echt nodig was en of ik er misschien een schakelaar tussen wilde zetten, rondrijden met een zo opvallend stukje kitsch leek hem maar niks.      Hij krijgt zijn zin.

Aan het begin noemde ik al de gloednieuwe computergestuurde ontstekingsunit met verdeler en daar wil ik nog wel wat over kwijt. Dit was de update van de laatste jaren die veruit het meest positieve resultaat had gebracht. Ik kwam hem op internet op het spoor en hij is van het merk “123-Ignition” die door de fabriek Albertronic Ignition Systems uit Moordrecht op de markt wordt gebracht. Ik had me behoorlijk in de materie verdiept en liet de unit op mijn verzoek speciaal samenstellen. De hardware body van een Porsche met de bijbehorende ontstekingscurves uit een MG Sportwagen. Die biedt keuze uit 16 voorgeprogrammeerde curves, die met een schroevendraaier zijn in te stellen.  Er is nota bene één curve bij die exact overeen komt met wat Alfa Romeo voorschrijft omtrent de gebruikte Alfa Sud 1500 boxer motor. En dat sprak mij wel aan en bood nadat ik hem gemonteerd had een levensgrote verbetering. Inmiddels zit die er onderhand al ruim een jaar op. Wat merk ik daar van?

Soepel lopen, meer trekkracht en prima starten. Wat wil een mens nog meer? En wat zit er dan wel allemaal in dat hij zo fijn is gaan lopen? Eerst maar even de oerversie van een dergelijke unit uit de doeken doen.

Foto links: Links de aloude oerversie, en rechts de optische unit

Foto Rechts:De unit met elektronische vervroeging

In een standaard verdeler zitten de volgende onderdelen: kontaktpunten, condensator, vacuum-vervroeger, centrifugaalvervroeger, rotor en de feitelijke verdeelkap. Die oerversie is in mega-aantallen gebouwd en voldeed redelijk, we hadden niet beter.

Zo in de jaren 80 werden de kontaktpunten vervangen door een optische gever waarbij een vier-voudige vlinder telkens een lichtstraal onderbrak en dat gaf na versterking een goede vonk. Alleen de mechanische centrifugaalvervroeger met zijn veertjes en gewichtjes was nog steeds aanwezig. Die zorgt er voor dat met toenemend toerental de vonk wat eerder komt.

Pas nadat de aftersales-market zich bekommerde om de oldtimers is de volledig elektronische versie beschikbaar gekomen. Daarbij zijn nagenoeg ALLE bewegende onderdelen weggelaten en werd die mechanische vervroeger vervangen door een computergestuurde versie. Met de optie om uit 16 curves een keuze te kunnen maken wordt daardoor het ideaal vrijwel volledig werkelijkheid.  Natuurlijk is dan nog wel een bobine nodig die via de verdeelkap de bougies van hoogspanning voorziet, en die heb ik uiteraard ook vernieuwd.  Met deze unit, hij kost wat maar dan heb je ook wat, liep de Alfa Romeo als nooit tevoren. Het is dan ook nauwelijks voor te stellen dat die unit het opeens heeft laten afweten.

Hiernaast zie je de opening waarachter zich de mini-schakelaar bevindt waarmee je met een kleine schroevendraaier de keuze uit 1 van de 16 curves kunt maken. En dat voldoet geweldig!

Ik hoop dat ik met alle moeite die ik gedaan heb het euvel voor lange tijd heb weten te genezen….de tijd zal het wel leren. 

Met motorgroeten en tot een volgende keer.

Peter van Ek

Mei 2017

​

Naschrift redactie: Peter is er dus nog niet zeker van of de oorzaak nu echt is verholpen. We hopen de komende tijd hier nog iets over te vernemen.