MC-ASOM

Griekenland 2018

Oorspronkelijk was het plan van ons om in juni richting Griekenland te gaan. We wilden dan met een ferry vanuit Ancona in Italië naar Patras in Griekenland oversteken en vervolgens met onze motoren Griekenland doorkruisen en daarna via o.a. Macedonië, Albanië, Montenegro, Kroatië, Slovenië terugkeren naar Nederland. Toen we onze plannen aan het uitwerken waren lazen we op de site van Memo Tours dat zij half mei het transport van de motoren voor een aantal deelnemers aan de Hellas Rally verzorgden. Met wat mailtjes over en weer hebben we geregeld dat zij ook onze motoren naar Olympia op de Peloponnesos meenemen. Alleen de heenreis, want we wilden zelf met onze BMW’s terug rijden.

Op zaterdag 12 mei hebben we de motoren ingeleverd in Ulft en een week later zijn we samen met Monique van Memo Tours en een aantal rally-deelnemers vanaf Amsterdam naar Athene gevlogen. We zijn daar tegen half tien in de avond aangekomen en hebben met de groep vervolgens de 300 km naar Olympia (waar de eerste Olympische Spelen ooit zijn gehouden) met 1 taxi busje en 2 huurauto’s afgelegd. We zijn tegen half twee in de nacht aangekomen en hebben bij het restaurant naast ons hotel, ondanks het late uur, toch nog wat friet en drankjes kunnen regelen.  

Dag 1: Zondag 20 mei 2018

De volgende morgen (1e Pinksterdag) zijn we allen vroeg gewekt door het klokkengelui van de kerk tegenover ons hotel. De rally rijders hebben het plan opgevat om een bus purschuim rond de klepel leeg te spuiten zodat ze de rest van de week wel kunnen slapen. Na een wat karig ontbijt zijn we per voet met onze spullen vertrokken naar het bivak op zo’n  300 meter vanaf ons hotel waar onze motoren staan geparkeerd. Op de weg daar naar toe zien we dat het stadje bijna geheel is omgebouwd tot één groot rennerskwartier met vele off road motoren met rijders en monteurs uit alle delen van Europa.

Tegen 10 uur zijn onze motoren opgepakt en zijn we klaar om te vertrekken. Nadat we afscheid genomen hebben rijden we de stad uit en gaat het gelijk mis met onze route: het weggetje waar we volgens onze Garmins in moeten blijkt verboden te zijn voor alle verkeer. Na wat heen en weer rijden en steeds weer op weggetjes uitkomen die niet in de gewenste richting gaan, besluiten we om een grotere plaats, die op onze route ligt, in te tikken op onze navi’s en dan maar verder te zien. We tikken de plaats Kalamata in ca 100 km verderop. Uiteindelijk blijken we daardoor niet de geplande route door de bergen in het binnenland te nemen maar de weg langs de kust van de Ionische Zee. Op deze weg zien we vaak bordjes “beach” maar de zee is maar sporadisch te zien door hoog struikgewas met volop bloeiende roze oleanders langs de route. Na Kalamata vervolgen we onze weg weer langs de kust tot  Neo Olivi en gaan daar landinwaarts in oostelijke richting. Het valt ons op dat het erg rustig is op de wegen, we leggen hele stukken af zonder ander verkeer te zien. We vragen ons af of dat komt omdat het vandaag zondag is of dat dit het normale beeld hier is. De wegen zijn op de Peloponnesos goed op orde en zelfs de kleine witte weggetjes op de kaart zijn goed te berijden. Je moet hier echter wel blijven oppassen voor gaten in het wegdek.

Tijdens een tankstop gaat het eventjes regenen en als we wegrijden en ik mijn laars over het wegdek laat schrapen blijkt het natte asfalt behoorlijk glad en rijden we heel voorzichtig verder.  De waarschuwingen voor gladde natte wegen in Griekenland op internet blijken dus geen onzin te zijn.

Een paar km verder wordt de weg weer droog en leidt de route ons naar een klein weggetje door het binnenland en rijden we langs eindeloze sinaasappelboomgaarden. We stoppen even om wat foto’s te maken en verbazen ons over de grote hoeveelheid vruchten die er aan de bomen hangt. Deze weg blijkt ons ook naar een pas van 1050 meter hoog te voeren met prachtige haarspeldbochten. Ook loopt er een herder met een grote kudde geiten langs de weg samen met een hond die het nodig vindt om een wedstrijdje te houden wie het snelst vooruit komt: de hond heeft natuurlijk verloren! Onder aan de pas blijkt Frans niet meer achter mij te rijden en ik neem aan dat hij is gestopt om wat foto’s te maken. Hij blijkt echter weer eens gestoken te zijn door een wesp en is gestopt om een medicijn in te nemen tegen de heftige allergische reactie.

Nadat we de oostkust van de Peloponnesos hebben bereikt gaan we op zoek naar een hotel. Dit gaat niet van een leien dakje: er staan weliswaar regelmatig bordjes die aangeven dat er aan een doodlopende zijweg een hotel ligt, maar steeds kunnen we het hotel niet vinden en moeten we weer terugkeren naar de hoofdweg. Uiteindelijk vinden we toch een leuk hotelletje op een kiezelstrand voor maar 30 euro per nacht voor 2 personen. Vandaag hebben we ca 350 km afgelegd.

Dag 2: Maandag 21 mei 2018

Na een uitstekend ontbijt rijden we vanaf het hotel weer naar de hoofdweg en vervolgen onze weg naar Korinthe. Het wegdek is in perfecte staat en het is nog steeds erg rustig op de weg. We rijden een stuk boven zeeniveau en genieten van het prachtige zicht op de bergen, prachtig gelegen huizen en kleine strandjes en rijden stevig door. In Korinthe wacht ons een teleurstelling: de brug die volgens de Garmin over het kanaal ligt is er niet meer en de verwachte diepe kloof is maar een paar meter diep. We zijn niet de enigen die hier verbaasd staan te kijken. Er staat ook nog een groep motorijders met verschillende nationaliteiten die met Edelweiss onderweg zijn vanaf Dubrovnik in Kroatië. We drinken wat op het terras aan het Kanaal van Korinthe en vermoeden dat we wat verder op moeten zijn voor de diepe kloof. We besluiten dan ook om langs het kanaal verder te rijden en komen een paar km  verderop weer bij een brug. Hier staan vele mensen te fotograferen en ligt er een diep ravijn aan onze voeten. Het is een indrukwekkend gezicht en ook wij gaan de nodige plaatjes schieten.

Hierna rijden we richting Patras. Het eerste stuk rijden we vlak langs de zee. En met vlak langs bedoel ik op 2 meter afstand van het water. Door de wind klotst het water af en toe omhoog richting de weg en ik bedenk me dat ik de hele winter niet op mijn BMW heb gereden om pekel geen kans te geven en nu rijd ik vlak langs het opspattende zoute zeewater. Na een kilometer of 30 vinden we het genoeg om door de drukke nauwe straatjes langs het strand te rijden en nemen we de tol autoweg naar Patras. Na enige malen kleine bedragen betaald te hebben bij de tolstations bereiken we de Rio Bridge over de Straat van Korinthe. Inmiddels is het stevig gaan waaien en op digitale borden voor de brug wordt hiervoor gewaarschuwd. Als we de brug oprijden merken we dat dit serieuze koek is en gaan we in het midden van de twee rijbanen rijden, want het is  gelukkig niet druk. Hierdoor hebben we naar beide kanten genoeg ruimte om de windvlagen op te vangen en komen we zonder brokken aan de overkant. We vervolgen op advies van Monique onze weg naar het gezellige plaatsje Naftaktos. Hier vinden we snel een hotel en gaan we de stad in en vermaken ons prima.

Dag 3: Dinsdag 22 mei 2018

Gisteren zijn we door het oversteken van de Straat van Korinthe van de Peloponnesos afgereden en op het vaste deel van Griekenland aangekomen. Tegelijk kwamen we hier de eerste flitskast van deze vakantie tegen (voor zover we dat weten) en gelukkig hadden deze op tijd gezien. Frans dacht eerder dat hij er al veel had gezien onderweg, maar bij nadere bestudering van deze “flitskasten” bleken dat stroom kastjes te zijn.

We gaan vandaag op weg naar Meteora om de kloosters boven op de rotsen te zien, die vooral bekend geraakt zijn door de James Bond film For Your Eyes Only. We hebben voor deze tocht ook weer kleine bochtige weggetjes door bergachtig gebied uitgekozen. Na de eerste 20 km van vandaag heb ik een beetje spijt dat we deze route nemen, want de weg bestaat uit een lappendeken van slecht gerepareerde gaten en nog niet hersteld wegdek. Gelukkig gaat het verderop beter, al moet je blijven oppassen voor plotseling opduikende gaten in het asfalt. We vermoeden dat er pas geleden hier een behoorlijk noodweer moet zijn geweest, want langs de weg liggen enorme bulten met stukken rots en grond die van de hellingen zijn afgegleden en  waarschijnlijk door sjofels opzij zijn geschoven. Ook zijn op de weg nog duidelijk de sporen van dit alles te zien. Tevens liggen er steeds meer stukken rots op de straat en we vermoeden dat deze na de eerste opruimwerkzaamheden alsnog naar beneden zijn gekomen. Ook hangen er op veel plaatsen nog stukken rots en aarde die waarschijnlijk bij de eerstkomende regenbui alsnog naar beneden komen. Ondanks dit alles genieten we van de mooie bochten en geweldige uitzichten. Voordeel is ook dat er nagenoeg geen ander verkeer is en we naar de andere weghelft kunnen uitwijken. Was het op de Peloponnesos al rustig op de straat, hier is het nog een paar graadjes rustiger. Onderweg zie ik een landschildpad de straat oversteken en als ik stop om hem te fotograferen gaat het dier onder mijn motorfiets zitten. Als ik probeer hem op te pakken om het aan de zijkant van de weg in het gras te zetten rent hij/zij er vandoor in een tempo dat ik niet voor mogelijk had gehouden voor een schildpad. We zien buiten de dorpjes ook meerdere doodgereden slangen.

Op deze route rijden we door een skigebied en er liggen daar nu nog sneeuwhopen langs de weg. Wie verwacht dit eind mei in midden Griekenland? Het hoogste punt van de route is vandaag 1.990 meter boven NAP.

Op 50 km van het geplande hotel voor vannacht rijden we ons vast op een klein weggetje. De route voerde ons al over steeds smaller wordende straatjes die in steeds minder goede staat verkeren. Na een bocht bleek de weg in een dermate slechte staat dat we het niet verantwoord achtten om verder te rijden. Er restte ons niets anders dan omkeren en zo’n 30 km terugrijden naar het laatste kruispunt. Daar hebben we het adres van het hotel in de navi gezet en zijn daar rechtstreeks naar toe gereden. Vlak voor het hotel zien weer een schildpad de weg oversteken en deze trekt snel al zijn uitstekende delen naar binnen en blijft rustig liggen. Voor degenen die denken dat het dezelfde schildpad was die we eerder gezien hadden en die net zo snel was als onze motoren: het was echt een andere! Al met al kwamen we een stuk later in het hotel aan het stuwmeer van Plastira aan dan gepland. Het grote hotel blijkt nagenoeg uitgestorven te zijn en het lijkt er op dat we de enige gasten zijn.

Dag 4: Woensdag 23 mei 2018

We schrikken om kwart voor negen pas wakker en blijkbaar hebben we onze wekker vergeten te zetten. Als we wat later aan het ontbijt zitten blijkt dat er toch nog 2 andere gasten in het hotel zijn. Het ontbijt is fantastisch en je kunt het niet zo gek bedenken of het staat op onze ontbijttafel. Door het verslapen vertrekken we ver over tienen pas richting Meteora en nemen weer de kleine bochtige weggetjes. In Meteora zijn we diep onder de indruk van de enorme rotsformaties met daar bovenop de kloosters. Er zijn ook veel meer kloosters dan we verwacht hadden en ze staan ook in een kleiner gebied dan we aannamen. We maken een rondrit langs de kloosters en nemen veel foto’s op meerdere plekken. Na deze rit drinken we even wat en zien dan dat het snel donker wordt en horen zelfs wat gedonder. Het personeel van het restaurant waarschuwt ons alvast voor de gladde natte wegen. We besluiten om de regenkleding aan te trekken en als we wegrijden begint het echt te regenen. We zien witte slierten van emulsie van water met olie op de straat drijven en rijden erg voorzichtig het stadje uit. Vooral de witte strepen blijken erg glad te zijn: je glijdt er met je banden steeds weer vanaf. Eenmaal buiten de bewoonde wereld valt het met de gladheid mee, enerzijds motregent het nog maar iets en anderzijds ligt hier mogelijk minder olie op de weg omdat er nauwelijks verkeer gebruik van maakt. Hoe verder onze route vordert hoe meer en hoe groter de stenen en hoeveelheden grond op de weg liggen. Ook zijn hele stukken wegdek verdwenen of een eind verzakt. Dit gebied heeft waarschijnlijk de volle laag gekregen. De één na laatste pas van vandaag (1.950 meter hoog) wordt een echte uitdaging. Naast de stenen op de weg zijn hele stukken van de weg in de diepte verdwenen. Een kudde koeien blijkt ook gebruik te maken van het asfalt en hebben deze over meerdere kilometers met een dikke laag onder gescheten. Aan deze weg is nog niets gedaan om het begaanbaar te maken en in andere landen was deze zeker afgesloten geweest met een groot hek. Een eindje voor pashoogte (1.950 meter) overleggen we wat te doen, want de wanden boven ons laten zien dat daar ook het nodige van is afgeschoven en de doorgang misschien onmogelijk maakt. We besluiten toch om door te rijden want als we teruggaan moeten we nog eens door de troep. Uiteindelijk bereiken we in de mist de pashoogte en de andere kant blijkt tot onze vreugde wat beter begaanbaar te zijn. We vervolgen onze weg richting het volgende hotel in Ioannina nadat we nog één pasje met geweldige haarspeldbochten genomen hebben. In deze plaats maken we bij een tankstation eerst nog onze motoren, motorbroeken en laarzen schoon van de koeienpoep. We durven anders niet in het hotel te verschijnen.

Tot nog toe ca 1.200 km afgelegd in Griekenland.

Dag 5: Donderdag 24 mei 2018

Vandaag, donderdag, van Ioannina naar Samarina in het Noorden van Griekenland gereden. In totaal 250 km.  Ioannina is duidelijk de provincie hoofdstad van dit deel van Griekenland. Een levendige stad van ongeveer 100.000 inwoners, gelegen in een dal aan het prachtige meer van Ioannina en omringd door hoge bergen. In ons Grand Serai hotel, dat best wel prijzig was, midden in de stad ontmoetten we nog een 8-tal off the road rijders die met een Oostenrijkse organisatie in de buurt van Ioannina aan het rijden zijn. Het adres van het hotel hadden we van een vriend die met Sads motorreizen daar een paar weken geleden een weekje was om wat te rijden in Noord Griekenland. Sads organiseerde dit vanuit Thessaloniki. Vervoer van de eigen motor van en naar Griekenland was inbegrepen. Het waren twee grote groepen van 50-60 man elk.

Nu we morgen Griekenland zullen verlaten, moet me iets van het hart. We kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat het met Griekenland goed gaat. Vanuit Nederland hebben we allemaal de indruk dat het slecht met ze gaat en dat de (jeugd)werkeloosheid heel hoog is. Welnu daar is volgens ons hier niets van te merken. Op maandagavond in Nafpaktos en nu weer in Ioannina zitten de bars, terrassen en eetgelegenheden barstensvol en dat zijn vooral lokale jongeren die ervan genieten. Toeristen zijn er op dit moment maar weinig in Griekenland. We hebben er geen verklaring voor, of het is zo dat de welvaart wordt afgemeten aan dat van de buren. Ook het algemene niveau van huizen, overheidsvoorzieningen, etc. lijkt uitstekend te zijn.

Vandaag reden we grotendeels door een Nationaal Park rond besneeuwde toppen van het Pindosgebergte. Heel weinig plaatsjes, weinig bewoners en heel weinig verkeer. De eerste 75 km. namen meer dan 2,5 uur, omdat de weg vrij smal was, er plotseling grote stukken weg verdwenen waren, of er levensgrote  knipgaten in de weg zaten. Hoewel het intussen droog was, moesten we toch oppassen voor natte weggedeeltes. De weg bewoog zich de hele dag tussen de 800 en 1400 m. hoogte, al slingerend rond elke berguitstulping. Een feest van draaien en keren. Later op de dag werd de weg geheel droog en ook wat beter en hebben we ons hier en daar lekker kunnen uitleven op de motor. Op sommige plekken gaf de navigatie een plaatselijk weggetje aan, zo steil en slecht dat we onderweg met de nodige moeite moesten draaien en vervolgens via de normale weg om het dorp heen reden en onze route weer konden oppikken. Gelukkig wel, want er zijn hier niet veel alternatieve wegen en is het meestal vele kilometers omrijden geblazen als de route niet klopt. We hebben gelunched in Konitsa. John had twee reuze hamburgers en ik een varkenshiel, beide met frites en een Griekse salade voor Euro 7 de man. We kregen het helaas niet op.

Onze BMW’s lopen voorlopig probleemloos en de regenmode kwam gisteren wel van pas met die regen en modder.

Vandaag zoveel geslingerd en gedraaid dat het na 7 uur wel mooi was geweest. Nooit gedacht dat we  daar ooit genoeg van zouden krijgen, maar nu hadden we er even genoeg van.

Een mooi hotel in Samarina gevonden, net voor het begon te regenen. Daar genieten we nu van een voortreffelijk Grieks wijntje, terwijl ik dit verslag schrijf. John ligt met z’n telefoon te klooien.

Dag 6: Vrijdag 25 mei 2018

Gisterenavond hebben we nog het eerste deel van de route voor vandaag aangepast. Het regende toen flink en het oorspronkelijke plan was om vanochtend via een heel klein weggetje over een bergpas te rijden, deze route is op de kaart aangegeven als een witte weg met onderbroken strepen. We schatten in dat dit waarschijnlijk toch een te groot avontuur zou gaan worden na de hevige regenval. We hebben dan ook voor de wat grotere gele wegen gekozen om het Nationale Pindos Park te verlaten. Dit betekende wel dat we een flinke omweg moesten maken. We ontdekten onderweg dat men hier een aparte oplossing heeft bedacht om de grote gaten in de weg te markeren. Ze steken er een stuk oude boom in of een aantal grote takken. Dus geen opvallend gekleurde hekken, maar iets duurzamers. Zo kwamen we midden op de smalle straat een kerstboom tegen die in het gat was gestoken.

Voor we bij Pyrgos de weg richting Kastona oprijden zien we verkeersborden die doorzeefd zijn met flinke kogels. We zien tegelijkertijd dat het van dat punt af maar 81 km is naar Ioannina, terwijl wij via de andere route ca 300 km hebben afgelegd en daar meer dan een dag voor nodig hebben gehad.

De weg van daar af is lekker breed en zelfs voorzien van witte strepen, iets dat we al meerdere dagen niet hebben gezien. Na ca 30 km nemen we een afkorting en daar krijgt Frans een lekke achterband. Het lijkt er op dat er een stuk ijzer in de bandengroef zit, maar als we het er met een tang proberen uit te halen blijkt het een stuk steen te zijn. Na flink wat trekken met een punttang en wrikken met de spiraal van de reparatieset lukt het om de steen er uit te krijgen en zijn we wat verbaasd. Het is een vierkant stukje rots van ca 6 bij 6 mm en we vragen ons af hoe zoiets een lekke band kan veroorzaken. Als we echter het achterwiel laten ronddraaien horen we dat er nog iets in de band zit. We vermoeden dat het scherpe stuk van de steen is afgebroken en nu binnen in de band mee rolt. We verwachten niet dat dat problemen gaat opleveren en repareren het lek met de banden reparatieset. Het blijkt nu maar weer eens hoe handig zo’n setje is. De dichtstbijzijnde motorzaak is hier ver weg en je staat daar op een verlaten weg. In de tijd dat we daar bezig zijn geweest is er maar 1 auto langsgekomen en die is ook niet gestopt. Natuurlijk zitten er risico’s aan een noodreparatie van een motorband, maar je moet toch wat! We brengen na het aanbrengen van de veter druk in de band met 3 patronen. Na het met een flinke klodder spuug testen of de band dicht is vervolgen we onze weg na het dichtstbijzijnde tankstation voor het verder op druk brengen van de band. Het blijkt daar dat we met de drie patronen 1,5 bar in de toch flinke band hebben geblazen en brengen hem verder op druk.

We vervolgen onze weg naar Macedonië waar we via Bitula naar het Meer van Orchid rijden. In de door de nationale feestdagen drukke stad Orchid overnachten we.

Dag 7: Zaterdag 26 mei 2018

In ons verhaal van gisteren hebben we nog niet verteld hoe we aan onze overnachtingsplaats zijn gekomen. Toen we het centrum van de drukke stad Orchid binnenreden kwam een vent op een fiets recht op ons afrijden en zwaaide heftig naar ons. Frans stopte en stond hem ter woord, terwijl ik een eindje doorreed omdat er geen plaats was voor twee motoren aan de kant van de drukke weg. Even later vernam ik van Frans dat deze man een appartement voor ons te huur heeft voor 15 euro per persoon voor 1 nacht en dat we achter hem aan moeten rijden om te zien of het wat is. Omdat ik wat verder doorgereden was en het stikt van de eenrichtingstraatjes moet de verhuurder wat verder fietsen dan hij waarschijnlijk gewend is. 

Bij een wooncomplex vlak bij het centrum stoppen we en laat hij ons een appartement op de benedenverdieping zien. Er staat een tweepersoons bed en eenpersoons bed in en er is een douche/wc ruimte. Het ziet er schoon uit en het bed is geen hangmat. We vinden het voldoende voor ons voor 1 nachtje en betalen hem 30 euro en het is geregeld. Voor hij wegfietst zet hij nog even de boiler aan. Als ik vlak daarna ga douchen blijkt het water nog niet erg opgewarmd en ben ik dan ook in no time klaar en Frans idem. We hebben namelijk geen zin om te wachten want we willen de stad in.

Vanmorgen hebben we vlak bij onze slaapplek een restaurant gevonden voor het ontbijt. Voor twee lekkere uitsmijters van elk 3 stuks eieren, brood, koffie en thee betaalden we hiervoor maar 5 euro totaal. Alles weer zonder bon.

Daarna zijn we boven langs het meer gereden richting de Albanese grens en leggen daarmee de laatste kilometers in Macedonië af. Macedonië vinden we toch wel een wat armoediger land dan Griekenland. Alles ziet er wat minder up to date uit, terwijl we gisteren ervaren hebben dat het uitgaansleven toch wel floreert.

Na tweemaal afgeven van onze paspoorten en de papieren, groene versies van de groene kaart rijden we Albanië binnen. We nemen hier de grotere wegen, omdat we op internet slechte berichten hebben gelezen over de andere routes. We rijden richting Elbasan en vervolgens dwars door Tirana, de hoofdstad. Daar is het een verschrikkelijke puinhoop met het verkeer en we hebben een aantal narrow escapes. De wegen zijn best goed hier en er wordt enorm gewerkt aan het wegennet. Hele stukken autoweg zijn al gereed en eindeloze stukken bijna. Langs deze wegen liggen prachtige hotels, restaurants en tankstations. Ook zijn meubelpaleizen en andere winkels hier uit de grond gestampt en zien er perfect uit. Er lijken er echter nu veel te veel te zijn voor Albanië. Ook zijn er ontelbare autowasplaatsen, blijkbaar heeft men een hekel aan vuile auto’s. Ik vraag me af waar het geld vandaan is gekomen, want enige jaren geleden behoorde Albanië tot de armste landen van Europa.

a Tirana is het nog een rechte tweebaans weg naar Montenegro. Bij de grens duurt het lang voordat we deze kunnen passeren, omdat de papieren van iedereen zeer grondig worden gecontroleerd. Na het stempelen van onze paspoorten rijden we verder en via een heel stijl smal weggetje komen we heel hoog boven het Meer van Skhoder uit. We blijven ca 35 km heel hoog boven het meer rijden op een smalle streep asfalt dat op de rand van een steile afgrond ligt. Ik durf niet te veel om me heen te kijken want het is wel een heel diep gat vlak naast me en onze weghelft ligt ook nog eens aan de buitenkant. Na de afdaling op meer-niveau tanken we nog even en vinden een leuk hotelletje in Virpazar.

Dag 8: Zondag 27 mei 2018

Vandaag maken we een rondje door Montenegro. Op internet hebben we gezien dat het Nationale Park Dumitor in het noordoosten zeker de moeite waard moet zijn om te bezoeken. Via Podgorica, de hoofdstad van Montenegro, en Kolasin zijn we langs een kronkelend riviertje richting het park gereden. Hoe verder we omhoog rijden hoe verder het riviertje onder ons komt te liggen en zich af en toe door een nauwe kloof moet wringen. Het water is kristalhelder en heeft een aparte blauw/groene kleur. Het is jammer dat er maar weinig parkeerplaatsen zijn om even rustig van dit moois te kunnen genieten. Het eerste deel van de route is ook redelijk druk want dit deel is tevens een toegangsroute naar Servië. Na de afslag naar dit land wordt het ineens veel rustiger en rijden we weer hele afstanden alleen. Plotsklaps is het ineens weer druk, er staan veel auto’s geparkeerd en er lopen veel mensen op de straat. Er blijken kabels over de rivier de Tara gespannen te zijn en het moet volgens de tekst op de borden de langste tokkellijn van Europa zijn. De dames van het bedrijf dat deze attractie exploiteert proberen ons over te halen om deze oversteek te maken, maar wij zien dat niet zo zitten. Na wat foto’s gemaakt te hebben vervolgen we onze route over het strakke asfalt door de mooie omgeving, Ondanks het goede wegdek en de uitnodigende ruime bochten rijden we toch niet snel omdat we volop van de omgeving willen genieten. Na Zabljak rijden we door een goed aangelegd skigebied, er staan talloze huisjes en enige flinke hotels op een groen gloeiende hoogvlakte. Daarna wordt de weg zelfs nog wat breder om de toegang naar het skigebied te optimaliseren. Als we nog zo’n 50 km vanaf de Baai van Kotor zijn (het doel voor vandaag) wordt de lucht boven de bergen voor ons steeds donkerder en we zien zelfs in de verte een lichtflits. We geven nu wat gas, want we rijden in onze zomertenues en willen ons liever niet omkleden of een nat pak halen. Als we net wat auto’s ingehaald hebben met de nodige snelheid duiken er verderop agenten langs de kant van de weg op en vrees ik dat we weer iets voor ons plakboek gaan scoren. Het blijkt gelukkig mee te vallen: de agent maakt met zijn hand het gebaar dat we het wat kalmer aan moeten doen en laat ons passeren. Op internet lazen we eerder dat de politie in Montenegro er juist op gebrand is om buitenlanders te bekeuren.

We vervolgen onze weg en vinden in een dorpje aan de Baai een hotelletje aan het water, waar we nog een poosje kunnen genieten van de lekkere temperatuur.

Wordt vervolgd

Groet, Frans en John

Dag 9: Maandag 28 mei 2018

We vertrekken vandaag richting Kroatië. We rijden daarvoor eerst nog langs de noordzijde van de Baai van Kotor. Het is hier hotel aan hotel en restaurant na restaurant en het is dan ook druk op deze route tot een stuk na het plaatsje Igola. Daar wordt het rustiger en kunnen we wat beter doorrijden tot aan de Kroatische grens. Daar is het een crime voor ons: we staan in de volle zon in een rij wachtende auto’s voor de grensovergang. Van elke passant worden weer uitgebreid het paspoort en de verzekeringspapieren gecontroleerd en als we de ambtenaren van Montenegro zijn gepasseerd dan volgt hetzelfde ritueel nogmaals bij die van Kroatië.

Hierna rijden we over de kustweg naar Dubrovnik waar we vanaf de weg een mooi zicht hebben op de stad en snel enige plaatjes schieten vanaf een privé parkeerplaats. Na Dubrovnik tanken we en controleren de bandenspanning van de achterband van de S1000XR, omdat deze toch wat zachter lijkt te zijn geworden. We meten een druk van maar 1,6 bar en pompen deze weer op tot boven de 3 bar. Ons plan is nog steeds om onderweg een nieuwe band op te leggen, maar dat is niet zo eenvoudig hier: de BMW-dealers zijn zeer dun gezaaid in deze landen. Oorspronkelijk was het plan om in Rijeka, in het noorden van Kroatië, de band te vervangen, in ieder geval voor we op de auto snelwegen gaan rijden. We hebben een paar jaar geleden deze BMW garage ook al eens bezocht i.v.m. een kapotte bougie en hebben goede ervaringen met dit bedrijf. We besluiten, nu de band toch wat druk verliest om vanavond te kijken of we eerder een BMW-dealer kunnen bezoeken. Daarover straks meer. Onze route gaat bij Zaton van de kustweg af richting Orebic, we willen namelijk “eiland hoppen”. We rijden daarvoor eerst over het schiereiland naar Orebic. Het is een mooie route en een heel stuk rustiger dan de kustweg. Ook blijken veel fietsers deze route te nemen en dit is een verstandig besluit. Onderweg zien we veel druivenstokken en er zijn veel plekken waar je de lokale wijnen kunt proeven, ook zijn er in de zee veel boeien te zien waaraan mosselen gekweekt worden aan lange touwen. Bij Orebic nemen we de ferry naar het eiland Korcula en gaan richting Vela Luka. Op dit eiland is een grote bosbrand geweest en de sporen daarvan zijn nog goed te zien: op diverse berghellingen zijn alle bomen zwartgeblakerd en zijn er inmiddels ook al vele boven de grond afgezaagd. Ook is te zien dat er vanuit de grond weer nieuw groen opgroeit. Gisteren hebben we al gegoogeld om een leuk hotel te vinden voor vannacht. We vonden toen een mooi hotel aan een inham van de zee bij het plaatsje Brna en we rijden dan ook hier naar toe. Het hotel is inderdaad zoals op Booking.com voorgesteld en we checken in voor 1 nacht. Het hotel met alles er om heen bevalt ons zo goed dat we na het diner besluiten om morgen nog een nachtje bij te gaan boeken. We hebben dan ook de tijd om op zoek te gaan naar een motorzaak voor de nieuwe achterband.

Dag 10: Dinsdag 29 mei 2018

Na het ontbijt googelen we voor een nieuwe motorband. We zien dat er ook in Split een BMW-dealer zit en bellen deze. Daar vertelt men dat een band niet in voorraad is en dat bestellen 6 tot 8 dagen duurt en spoed bestellingen ook zolang duren! Dit is een officiële BMW-motordealer en is, net zoals alle dealers in rest van Kroatië, van dezelfde eigenaar Tomic en Co. We besluiten om de zaak in Rijeka te bellen en deze geeft aan dat zijn banden vanuit Split geleverd worden. Hij belooft terug te bellen en even later worden we inderdaad teruggebeld. Hij heeft goed nieuws voor ons: we kunnen bij Auto Antonio in Split de band laten vervangen en als we willen vandaag nog. We bellen vervolgens met dit bedrijf en maken een afspraak voor morgenmiddag. Ik vraag me af wat voor een ballentent BMW- Split is dat ze ons niet hebben doorverwezen naar deze zaak. Nu moeten we nog gaan uitvinden hoe we morgenmiddag op tijd in Split komen, want de ferry vanaf Vera Luka gaat pas tegen drieën hier weg morgenmiddag en komt om half zeven aan in Split en tot overmaat van ramp is het hier donderdag een nationale feestdag en is de zaak gesloten. De receptioniste van het hotel brengt uitkomst. Zij wijst ons op nog een andere veerdienst vanaf het schiereiland naar Ploce. We moeten daarvoor eerst terug met de ferry naar Orebic (om 9.40 uur) en vervolgens 20 km rijden en dan met de ferry van 12 uur uit Trpanj naar Ploce en vandaar is het 135 km naar Split. Dat moet te doen zijn en als er iets mis gaat met deze laatste veerboot dan kunnen we nog het schiereiland helemaal afrijden en de kustweg nemen. Het wordt dan wel doorrijden om op tijd in Split te zijn. Ga dadelijk deze route op de Garmin zetten en dan lekker luieren op een fijn ligbed op het strand.

Dag 11: Woensdag 30 mei 2018

Vanmorgen om 7.15 uur al opgestaan, want we moeten bijtijds weg om de eerste veerboot tijdig te bereiken. Deze halen we ruimschoots op tijd, hoewel Frans onderweg problemen heeft met het bochtennemen. Bij controle bij een tankstation bleek dat zijn achterband weer lucht heeft verloren, want de druk was nog maar 1,8 bar. We pompen deze op tot 3 bar en kunnen dan weer verder. Na de 2e ferry rijden we de tolautoweg op richting Split. Bij het eerste poortje slikt de automaat mijn betaalpas net zover in dat ik het er niet meer uitkrijg. Na een druk op de infoknop komt er gelukkig een medewerker aan en deze geeft, na het openen van de kast, de kaart terug. Als we halverwege zijn schampen we nog net een onweersbui. We hadden al gezien dat het steeds donkerder werd en er een grote bliksemflits wat verderop was, maar gokken er op dat we de bui net zullen ontwijken, gezien onze rijrichting. Het is 31 graden en een regenpak aantrekken lokt ons ook niet echt. Zoals al gezegd werden we nog net geraakt: ineens grote druppels, flinke plassen op de weg en heel veel wind. De temperatuur zakte van 31 graden in één klap naar 16. Ik had nog alle ventilatieritsen van mijn motorkleding wijd open en kreeg het dan ook zelfs even koud. Na ca een kilometer was de bui voorbij, de weg droog en steeg de temperatuur weer ras. Tegen drie uur stonden we voor de  grote bandenzaak in Split en werden daar direct geholpen in een aparte werkplaats speciaal voor motorbanden. Frans kon kiezen uit verschillende merken banden en dat terwijl de officiële BMW-dealer er zelfs niet eentje op voorraad had! Na het afhalen van de band vonden we in de band ook het restant van de scherpe steen, een scherp keihard stuk.

Na de bandenwissel vervolgen we onze weg noordwaarts over wegnummer 8. Als we langs het plaatsje Trogir rijden herken ik het van een aantal jaren geleden. We hebben deze stad toen ervaren als een mooi en zeer gezellig plaatsje met heel veel terrasjes en gerestaureerde gebouwen. We overleggen even en besluiten om hier een overnachtingsplaats te gaan zoeken. Dat lukt snel aan de rand van het centrum en na  het douchen wandelen we de stad in. Het is hier, ondanks het voorseizoen, gezellig druk. Ook de chinezen blijken deze stad ontdekt te hebben, want het stikt er van. We wandelen later op de avond ook nog even over de boulevard met aan de ene kant een onafgebroken rij terrasjes en aan de andere kant de mooiste en grootste jachten die we ooit hebben gezien. 

Dag 12: Donderdag 31 mei 2018

Vandaag hebben we onze weg verder voortgezet over wegnummer 8, de Jadranska Magistrale oftewel de kustweg. Het is volgens internet de mooiste kustweg van Europa en dat geloof ik zeker wel. Je rijdt hier soms net iets boven zeeniveau en dan weer ver daar boven met steeds een magnifiek uitzicht op de blauwe zee, de schilderachtige dorpjes en de bergen. De weg is zeer bochtenrijk, met mooie doordraaiers en het asfalt is strak en stroef. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het er vandaag, op Sacramentsdag, barst van de motorrijders. Sommigen beschouwen het blijkbaar als hun privé circuit en scheuren er waanzinnig op los. Wel link om dat hier te doen, want naast de weg gaapt op de meeste plaatsen een diep gat en aan de andere kant is er vaak een harde rotsmuur. Vlak voor Rijeka verlaten we deze weg en rijden over gele weggetjes naar het Nationale Park Rinsjak. Onze verwachting, dat hier ook mooie motorwegen zullen zijn, wordt al snel bevestigd door de vele groepjes motorrijders die we tegenkomen. Bij Prezid verlaten we Kroatië en rijden Slovenië binnen. Tegelijk verandert het landschap: het ruwe gaat over in lieflijk. Geen hoge, kale rotsen meer, maar glooiende groene heuvels. Zo’n 30 kilometer na de grens vinden we in het kleine dorpje Rakek een hotelletje. Inmiddels hebben we 3100 km afgelegd, bijna alles over (kleine, bochtige) binnenwegen.

Dag 13: Vrijdag 1 juni 2018

Vandaag rijden we weer een stuk verder richting Nederland en vervolgen onze weg door Slovenië over de 102 naar Tolmin en Kobarid. In de laatste plaats nemen we de 203 door het Triglavski Narodni park waar we Italië inrijden. Dat het fijne motorroutes zijn wordt bevestigd door de grote aantallen motoren die we op deze wegen tegenkomen. Een paar kilometer na Tarvisio verlaten we Italië alweer en rijden Oostenrijk binnen waar we stoppen voor een korte pauze. Even later rijden er twee Yamaha’s de parkeerplaats op met een Nederlands stelletje dat hun motoren op een aanhanger naar Villach heeft vervoerd en vandaar tochten maakt in de omgeving. Na wat kletsen vervolgen we onze weg over secundaire wegen richting Hermagor, Lienz en de Felbertauern tunnel naar Kufstein. In Oostenrijk blijkt de benzine evenals in Slovenië een stuk goedkoper te zijn dan in Nederland. Na Kufstein nemen we de autoweg richting München en ontdekken we dat er een behoorlijke file voor de grens staat. Er worden veel auto’s en bussen uit de rij naar een aparte controlepost gestuurd, waarschijnlijk om te controleren op de aanwezigheid van illegalen. We rijden tussen de langzaam rijdende auto’s door en bijna iedereen maakt hier ruimte voor ons. We schieten daardoor toch aardig op en na de grens rijden we nog ca 40 km door en verlaten dan de autoweg om een hotelletje te zoeken. De Garmin leidt ons vervolgens naar een leuk hotel met een goede keuken.

Morgen vervolgen we onze weg naar Nederland over de autowegen en we verwachten morgenavond weer thuis te zijn met zo’n 4300 km meer op de teller dan toen we uit Olympia vertrokken. Dan kunnen we aan de slag om onze motoren weer schoon te krijgen en ook onze motorkleding snakt naar een wasbeurt na al ons transpireren door de warmte, maar ook door onze inspanningen op de smalle, zeer steile weggetjes met scherpe haarspeldbochten in Griekenland.

Na precies twee weken motorrijden door 10 Europese landen komt aan deze vakantie een einde. Met uitzondering van een lekke achterband van de Z100XR hebben onze motoren het bijzonder goed gedaan en hebben we een fantastische vakantie achter de rug. Mede door het vooraf raadplegen van internet hebben we mooie routes kunnen samenstellen over soms uitdagende wegen door prachtige natuur. Ook het weer is ons goed gezind geweest en daardoor hebben we maar een halve dag onze regenkleding nodig gehad en hebben we bijna altijd buiten kunnen dineren. We zullen zeker nog eens terugkeren in enkele van de door ons bezochte streken. Het transport van onze motoren door Memotours heeft ons extra tijd opgeleverd waardoor we o.a. een tocht door het verrassende Montenegro hebben kunnen maken. Een alternatief voor dit transport zou een oversteek met de boot van Ancona naar Patras zijn geweest. Deze keus zou hebben betekend: 1500 km rijden naar Ancona en vervolgens bijna 22 uur varen naar Patras.

Mocht je meer willen weten over onze routes of ervaringen: vraag het ons!